Rozdział XVII

Rozdział XVII

 [...] Nawet nie wiem jak znalazłam się w pokoju razem z moim chłopakiem i Arthurem. Na sobie miałam cały czas błękitną sukienkę, która do tej pory była w dobrym stanie, no może oprócz małej, nie widocznej plamki znajdującej się pod biustem. Rozmyślałam tak dopóki ktoś mnie nie szturchną, a tym kimś była lub był ...

...Był mój chłopak. Pocałował mnie lekko w usta na dzień dobry. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich zebranych w pomieszczeniu.

- Czy nas czasem coś nie ominęło ? - usłyszałam głos mojego brata, stojącego w drzwiach kuchni.

- Pewnie nie pamiętacie, ale od wczoraj ja i Kate jesteśmy razem - powiedział Zayn i mnie pocałował w czoło na co ja zrobiłam smutną minkę i wszyscy się zaśmiali.

- Gratulacje - krzyknęli po chwili wszyscy przytulając Nas.

- Dzięki - odpowiedziałam razem z Malikiem, a reszta Nas puściła przez co mój chłopak mnie przytulił. Siedziałam tak chwilę przytulona aż do momentu gdy ktoś zaczął się dobijać do mnie na komórkę. Szybko zeskoczyłam z blatu, przez co Malik wypuścił mnie z objęć i pobiegłam za odgłosem muzyki z telefonu. Wbiegłam do swojego byłego pokoju i zanurkowałam pod łóżko ponieważ z tam tond wydobywał się dźwięk. Z pod łóżka wyciągnęłam moją kopertówkę i otworzyłam ją wyjmując mój telefon.
- Tak ? - wysapałam tuż po kliknięciu zielonego przycisku.
- Witaj Kate - usłyszałam rozbawiony głos Danielle.
- Hej Danielle - przywitałam się.
- Słuchaj, bo jeszcze nie ustaliłyśmy godziny, o której się spotykamy - przypomniała mi dziewczyna.
- W sumie to ja nawet zapomniałam. Tak w ogóle, która jest ? - spytałam się jej.
- Dochodzi 14;30 - oznajmiła mi.
- To może spotkamy się o 16 tam na rogu w centrum handlowym co ? Wziąć mam strój czy nie ? - zadawałam jej pytania.
- Okey i nie musisz. Trochę dowiedziałam się o Tobie Amanda szkoda, że mnie nie pamiętasz ? - powiedziała dziewczyna.
- Skąd znasz moje imię z rodziny adopcyjnej ? - spytałam z szokowana.
- Nie pamiętasz mnie  to ja Danielle Peazer, chodziłyśmy cztery lata razem do podstawówki - oznajmiła mi śmiejąc się.
- Dani to ty ? Czemu nie odpowiadałaś na listy, które Ci wysyłałam ? - powiedziałam z wyrzutem.
- Przepraszam Cię bardzo, ale nie dostawałam żadnych listów od Ciebie.
- Co ? Przecież dawałam pani Stey, żeby je wysłała. 
 Rozmawiałyśmy tak jeszcze ze sobą z pół godziny. Na zegarku wybiła właśnie 15;00 więc szybko zbiegłam do salonu ponieważ z tam tond dochodziły odgłosy domowników jak i mojego brata i mojej przyjaciółki. 
- Arthur zawieź mnie szybko do domu, bo muszę się ogarnąć, a potem lecieć na spotkanie z znajomą - powiedziałam wchodząc do pomieszczenia.
- Dobra to leć po buty i już jedziemy - oznajmił wstając, a ja pobiegłam po swoje rzeczy. 
W tym czasie gdy ja byłam na górze, chłopacy i Jen wzięli powsadzali moje prezenty do bagażnika samochodu. 

Trzy godziny później.

Jak ja dawno jej nie widziałam. Nie wiedziałam, że jeszcze kiedykolwiek spotkam moją przyjaciółkę Dan. W prawdzie zawsze trzymałyśmy się razem, nikt ani nic nie mogło Nas skłócić czy też wtedy rozdzielić. Jak byłyśmy małe to wszystko robiłyśmy razem. Pamiętam jej wyjazd tak jakby to było wczoraj. Obiecałyśmy pisać do siebie cały czas lecz się to nam nie udało. Sama mi powiedziała, że też dawała mamie listy do wysłania. Nie wiem czemu nigdy mama Danielle i moja adopcyjna mama ich nie wysłały, nie wiem również tego czemu się nie lubiły. Zawsze jak wspominałam o mamie Dan pani Stey robiła się smutna, wściekła i była oschła. Pewnie nigdy się tego nie dowiem czemu tak się działo, ale i tak cieszę się, że spotkałam moją starą przyjaciółkę. Jest to teraz jedyna osoba, która jest razem ze mną z poprzedniego 'życia' , że tak powiem. W prawdzie są też chłopacy i Jen, ale oni nie wiedzą tyle o mnie co Dan. To z Nią i Nicole cały czas się wygłupiałyśmy, to z Nią chodziłam tańczyć, to z nią śpiewałam w parku i uciekałam przed chłopakami. Z jej wyjazdem uciekła część mnie, ale potem Niki stała mi się bliższa, lecz i tak ta przyjaźń teraz poszła w niepamięć. Siedziałam oparta o ścianę w moim pokoju, znowu wspominałam za dawnymi czasami. Brakuje mi tych wszystkich chwil, brakuje mi kłótni z największym plastikiem w szkole. Rozpakowałam właśnie prezent od Danielle, dała mi go dzisiaj jak się spotkałyśmy. Zdjęłam ozdobny papier z opakowania i moim oczom ukazała się lalka barbie. Zaśmiałam się lekko i znów powróciłam do wspomnień. Pamiętam jak mówiłam Dan, że chcę taką lalkę, choć mam już 17 lat to i tak prezent mnie bardzo ucieszył, marzyłam o niej od 7 lub 8 lat już dokładnie nie pamiętam. 'Nie martw się ja Ci ją kupię' przypomniały mi się słowa słodkiej 10 latki, która uśmiechała się od ucha do ucha. Byłyśmy wtedy w sklepie i napotkałyśmy na swojej drodze regał z zabawkami. Nie wiele myśląc podbiegłam do jednej z półek i wzięłam do ręki pudełko z lalką tą samą co dostałam dziś od jej mojej najlepszej przyjaciółki. 

Danielle Peazer -

 siedemnastolatka pochodząca z Canterbury. W wieku 10 lat wyprowadziła się razem ze swoimi rodzicami do Londynu. Jej przyjaciółkami są Eleanor Calder oraz Kate Lexer. Jak na razie jest singielką. Kocha tańczyć, ma piękne brązowe loki. Miła, sympatyczna i pomocna dziewczyna.
Eleanor Calder -

osiemnastolatka pochodząca z Londynu. Mieszka niedaleko i przyjaźni się z Danielle . Miła, rozsądna, ale także zabawna. Eleanor jest modelką.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
Dzisiaj trochę krótszy rozdział mam nadzieję, że się podoba i przepraszam za błędy.